“Als we het thema ‘ verlies’ aanraken, is degene die hier als eerste wat over zegt eerst wat lacherig. Maar als ze echt gaat vertellen, komen de tranen. De hoofden van de anderen zijn gebogen. Onzichtbaar pakt iemand anders een zakdoekje en droogt haar eigen tranen. Je hoort, ziet en voelt de emoties die dit onderwerp voor een ieder met zich meebrengt.
Terwijl de stroom uitvalt, een enorm aggregaat vrijwel direct aanslaat met een enorme herrie tot gevolg, zetten de net opgeleide gespreksleiders het gesprek dapper voort. Ze raken er niet door afgeleid, laten zich niet verstoren. Terwijl ik alle moeite doe om hun verhaal nog te kunnen horen, wat vrijwel onmogelijk is, zijn we getuige van de tranen. Die tranen en de houdingen vertellen alles: de machteloosheid, het zien heengaan van zoveel patiënten, het verdriet van alle families….Het is zo tastbaar, hun pijn raakt me. Mijn tranen dringen zich ook op, maar ik moet die pas echt weg knipperen als iemand bij de laatste ronde zegt: “ik wil graag nog wat vertellen. Ik werd gediscrimineerd door mijn familie. Het heeft me pijn gedaan.” Verstoten door de familie, immers: wie COVID krijgt gaat dood, wie zich laat vaccineren is over twee jaar een zombie en als zorgverlener kleeft “ dit ding” aan jou vast. Het is onvoorstelbaar. Hoe deze groep verhalen met elkaar deelt die nog niet eerder gedeeld zijn, elkaar ruimte geeft en steunt, maken dat we denken: waar hebben we het aan verdiend dat we dit mogen doen? Het maakt ons zo dankbaar, zo trots en zo overtuigd, dat dit is wat ik mijn hele leven zou willen doen.”